„ZIEMIA OBIECANA”
Akcja powieści „Ziemia Obiecana” toczy się głównie w Łodzi końca XIX wieku. Borowiecki, Baum i Welt postanawiają
wspólnie założyć interes w dynamicznie rozwijającym się mieście przemysłowym. W realizacji tego zamierzenia pomaga im fakt,
że każdy z nich reprezentuje inny krąg kulturowy. Są przykładem dobrze działającej koegzystencji pomiędzy trzema sąsiadującymi w
ówczesnej Łodzi narodami.
Powieść jest - między innymi - drobiazgowym studium zmian, zachodzących w psychice młodego szlachcica Borowieckiego, jak również
panoramą miasta, opisanego w sposób naturalistyczny z elementami kunsztownego impresjonizmu. Można zauważyć pewną szczególną parabolę
pomiędzy mentalnością głównego bohatera a obrazem miasta - zachodzące w nich przemiany są w pewien sposób podobne: utrata wpajanych
norm etycznych idzie w parze z rozwojem miasta, w którym zdolność do bezwzględności jest gwarantem sukcesu (przykładem może być motyw
nagminnego podpalania własnych fabryk celem osiągnięcia odszkodowania oraz innych oszustw, mających na celu zwiększenie majątku).
Rozwój wymaga wyparcia się moralności, jako że ta ostatnia postrzegana jest jako czynnik niejako uwsteczniający. Zależność ta może
być zobrazowana jako swoiste continuum: im niższy poziom etyki zawodowej, tym szybsze powodzenie - im większy sukces, tym mocniejsze
zdegenerowanie moralności (romans Borowieckiego z Lucy Zuker).
„Ziemia obiecana” jest również studium trzech narodowości, obecnych w tamtych czasach w Łodzi - społeczeństwa polskie, żydowskie i niemieckie
egzystują tam obok siebie, niezmiennie zachowując
© Przygotowały: Emilia Ślęk, Patrycja Klęczar